Tijdloos
Mijn favoriete weekend van het jaar: in mijn eentje een paar dagen er tussenuit! Ik ga naar kasteel de Slangenburg in Doetinchem, gastenverblijf van de st.Wilibrordsabdij.
Op en top genieten is dat voor mij. Prinses in een echt kasteel, slapen in een kamer zo groot als mijn huis waar de wanden bespannen zijn met prachtige schilderingen en het plafond vol ornamenten en schilderijen zo mooi is dat ik er rustig een half uur naar lig te kijken.
Wandelen, fietsen, lezen, schrijven. Soms een gezellig of goed gesprek met een van de andere gasten. ‘Ben je voor het eerst hier?’, ‘waar kom je vandaan?’. Het gros van de mensen komt alleen en een groot deel is vaste gast. Één of twee keer per jaar komen ze om te ontspannen, te studeren, een boek te schrijven of vakantie te vieren in goed gezelschap.
Een jaar of 10 geleden was ik er voor het eerst. Stilgezet door RSI klachten, op zoek naar rust en oplossingen;). Het liefst zou ik elk jaar een paar keer gaan. Elke keer weer komt er een enorme glimlach op mijn gezicht als ik het bruggetje over de slotgracht oversteek en door het kelderraam naar binnen stap. Of juist door de hoofdingang als een echte kasteelvrouw de grote hal in stap.
Schitterende oude meubels, kroonluchters, marmer, enorme tapijten, wandschilderingen, krakende trappen en vloeren van 400 jaar oud. Voor vier dagen en drie nachten is het mijn kasteel. Ik mag er wonen en genieten van al het prachtigs dat er te zien is.
Het fijnste is dat er in 10 jaar bij mij zoveel veranderd is (drie mooie kindjes, een paar grijze haren, allerlei ervaringen en ontwikkeling) maar hier voelt alles hetzelfde.
Om 8.00 uur ’s avonds wandelen met een groepje naar de abdij. 20 minuten lopen tussen de weilanden en door het bos, over hetzelfde monnikenpaadje waar de Benedictijner broeders liepen toen ze in 1948 vanuit het kasteel hun abdij bouwden. Elke avond de ‘completen’ met steeds dezelfde liturgie. Met mijn ogen dicht luister ik naar de stemmen die samen als afsluiting de prachtige hymne zingen. Lampen uit, lampje bij het mariabeeld aan. De klok luidt voor de avondstilte. En dan de donkere kapel uit, teruglopen naar mijn paleiskamer met een heerlijk bedje en waar geen kinderen zijn die om 06.30 op je bed springen of een baby die ’s nachts een fles wil.
Al 10 jaar hetzelfde. Voor mij een tijdloos, heerlijk geniet plekje, een cadeau voor mezelf!
